Κατηγορία:ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ;

Την ευχή σας πάτερ…… επειδή τώρα θέση έχουν οι απόψεις του ενός και του άλλου τί να κάνω.
Επιστροφή στις ρίζες μας.
Το διαδίκτυο, τα κινητά, η εύκολη επικοινωνία, η πλούσια ενημέρωση, η γνώση, η επιστήμη, ο πολιτισμός, η εξειδίκευση, οι ειδήμονες και όλοι όσοι κανονίζουν τη ζωή μας έγιναν πολλοί, μας ξεγέλασαν και μας απέκοψαν από τις ρίζες μας, από την ζωή του πατέρα μας, του παππού μας, των ανθρώπων μιας εποχής χωρίς κινητά και διαδίκτυο.
Ξεχάσαμε ότι οι πρόγονοί μας πέρασαν πιο πολλές από μας περιπέτειες. Ασθένειες, σεισμούς, πολέμους, κακουχίες, …..
Ο παππούς μου και η γιαγιά μου όταν ξυπνούσαν το πρωί, δεν είχαν κινητό ούτε διαδίκτυο για να μάθουν τι λέει η εκκλησία, τι λέει ο δεσπότης, τι λέει ο δήμαρχος…… αλλά εικονοστάσι με κανδήλα αναμμένη και μια παλιά εικόνα.
Όταν έφευγαν για το χωράφι δεν είχαν κινητό μαζί τους ούτε κι ακουστικά για να ακούν τραγούδια, αλλά στη σκέψη τους, στο στόμα τους και στη ζωή τους μόνο ένα λόγο , έλα Χριστέ και Παναγιά μαζί μας και βόηθα μας.
Όταν τα παιδιά τους έφευγαν για δουλειά στην πόλη δεν είχαν ανέσεις μετακίνησης, κλιματιστικά, sms, viber, messenger και του φώναζαν η Παναγιά μαζί σου.
Όταν αρρώσταινε κάποιος, όταν τα ζώα κινδύνευαν, όταν τα χωράφια τα έτρωγε η ακρίδα και το χαλάζι, όταν….., τρέχαν στο πετραχήλι του παπά να τούς διαβάσει.
Ο παππούς μου και η γιαγιά μου ξυπνούσαν, πήγαιναν και άναβαν το καντηλάκι, έκαναν τον σταυρό τους, δεν ξέραν πολλές προσευχές, δεν είχαν βλέπεις βιβλία, δεν ξέραν πολλά γράμματα και έλεγαν Έλα Χριστέ και Παναγιά μας και σήμερα στη ζωή μας.
Έπαιρναν το τρουβά , έβγαιναν από το σπίτι έκαναν το σταυρό τους και μαζί με το γαϊδουράκι τους κατέβαιναν στο χωράφι και ή μάννα από πίσω τους σταύρωνε κι έλεγε πολλές ευχές, για να τους φυλάει ο Χριστός και η Παναγιά και να γυρίσουν πάλι γεροί πίσω. Κι αν τους έπιανε η μπόρα στο δρόμο το γαϊδουράκι είχε εμπιστοσύνη στο αφεντικό του κι αυτός στον Κύριο και Θεό του και έφθαναν στο σπίτι μούσκεμα απ’ τη βροχή αλλά με λίγο φαί στο παχνί και μια ζεστή σουπίτσα απ΄ τα δικά τους προϊόντα κι ένα κανδήλι αναμμένο.
Ο παππούς μου και η γιαγιά μου μια ελπίδα είχαν τον Θεό. Σήκωναν τα μάτια τους στον ουρανό και κάναν τον σταυρό τους κι έτσι έκαναν υπακοή στην σταυρωμένη εκκλησία τους γιατί όλοι μαζί σήκωναν τον σταυρό τους και λέγαν δόξα τω Θεώ στις χαρές και στις πίκρες στον πόνο και στο θάνατο κι άντεχαν τις περιπέτειες της ζωής.
Ο παππούς μου και η γιαγιά μου δεν είχαν ανάγκη από λόγια αλλά από βιώματα βγαλμένα μέσα από τις εμπειρίες της παρουσίας του Θεού πού ήταν πάντοτε κρυμμένος πίσω από τον πόνο και τον κόπο.
Ο παππούς μου και η γιαγιά μου δεν είχαν κινητά, διαδίκτυα, τηλεόραση για να ακούν τα νέα της γης ούτε άκουγαν φωνές που τούς έλεγαν Μαρκ.13, 21 καὶ τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστός, ἰδοὺ ἐκεῖ, μὴ πιστεύετε. 22 ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. 23 ὑμεῖς δὲ βλέπετε· ἰδοὺ προείρηκα ὑμῖν ἅπαντα.
Ο παππούς μου και η γιαγιά μου ήξεραν ότι το δάκρυ του πόνου, της προσευχής, της ανοχής, της υπομονής, του ταπείνωσης που τούς προσέφερε η ζωή, πάντα υπήρχε η παρουσία του Θεού γιαυτό και τιμούσε τους αγίους. Τιμούσε την Παναγία ως θεία Σκέπη κι έτρεχε να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο γιατί ήξερε να σταυρώνεται με το λαδάκι της κανδήλας και να ζει την παρηγοριά ότι ο Θεός είναι μαζί τους. Και ήταν στα αλήθεια μαζί τους. Τον έβλεπαν, τον ζούσαν, τούς στήριζε, τούς δρόσιζε μέσα από τον πόνο γιαυτό και θυσίαζαν τη ζωή τους στο μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού που είχαν στην καρδιά τους.
Ο παππούς μου και η γιαγιά μου σαν βράδιαζε οι γυναίκες πέρνανε τα μονοπάτια και πήγαινα να ανάψουν το καντηλάκι στο εικονοστάσι κάτω στη στροφή ή τα κανδήλια στην εκκλησιά ή το κανδήλι του σταυρού σε κάποιο εξωκκλήσι.
Έτσι παραινούσαν τη ζωή κι ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Είχαν στο πρόσωπο χαρά, στα μάτια την αγάπη και το Θεό μες στην καρδιά τους.
Ήταν και τότε δύσκολοι οι καιροί, και ο θάνατος από παντού τους καρτερούσε, μα είχαν χαρά, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα, δεν τρέχανε σε ψυχολόγους, δεν μάθαιναν του κόσμου τα νέα.
Το βράδυ καθόντουσαν στον πλάτανο τα καλοκαίρια και στο αναμμένο τζάκι το χειμώνα και με γαλήνη στην ψυχή, σταύρωναν τις ματιές τους και με κλεισμένο στο μα είχαν να πού τόσα πολλά όσα η ευλάβεια και ή αγάπη είχε να τους υπαγορεύσει.
Ο παππούς και η γιαγιά μου κοιτούσαν το Σταυρό, την Παναγιά και τους Αγίους κι αυτό ήταν όλη τους η Εκκλησία, η Σταυρωμένη Εκκλησία γιατί όλοι είχαν το σταυρό τους όχι στο χέρι αλλά στον ώμο όπως μας κάλεσε ο Κύριος κι ήταν η κακοπάθεια, η προσευχή και η χαρά μες στη ζωή τους.
Σήμερα εμείς έχουμε, κινητά, διαδίκτυο, sms,viber, αυτοκίνητα, πολιτισμό ……. αλλά δεν έχουμε προσευχή, δεν ξέρουμε να μιλάμε στο Θεό γιατί τον στείλαμε στον ουρανό, γιατί έχουμε πολιτισμό, γνώση, επιστήμη και μείναμε μονάχοι.
Εμείς σήμερα δεν προσευχόμαστε, δεν γονατίζουμε μπροστά στο σταυρό με εμπιστοσύνη, δεν ξέρουμε τι να πούμε στην προσευχή μας γιατί μάθαμε να λέμε πολλά χωρίς νόημα.
Εμείς σήμερα βγαίνουμε στους δρόμους της ζωής με μια μάσκα στο χέρι, στο στόμα, στις καρδιές μας κι ένα σταυρό ξεχασμένο στο ντουλάπι.
Εμείς σήμερα δεν προσευχόμαστε γιαυτό και χανόμαστε γιατί μόνο να τρώμε ξέρουμε, να ντυνόμαστε όπως δεν αρέσει στο Θεό και να ψαχνόμαστε κι αναζητούμε ηδονές και απολαύσεις.
Εμείς σήμερα ας επιστρέψουμε στην προσευχή και στη νηστεία για να έχομε τη θεία ευλογία στη ζωή μας.
Αν δεν αγαπήσουμε μια σταυρωμένη ζωή, αν δεν ξεφύγουμε από τις ανέσεις του κόσμου, αν δεν δακρύσουμε κάτω από τον σταυρό, θα πορευόμαστε στη ζωή ακολουθώντας δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά, ακολουθώντας φώτα που σε οδηγούν στο σκοτάδι, αν και φωνάζει ο απ.Παύλος Φιλιπ,3,17 Συμμιμηταί μου γίνεσθε, ἀδελφοί, καὶ σκοπεῖτε τοὺς οὕτω περιπατοῦντας, καθὼς ἔχετε τύπον ἡμᾶς. 18 πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, -οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, 19 ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες!
Εμείς σήμερα είμαστε χριστιανοί όπως λέγει ο απ.Παύλος Β΄Τιμ.3, 5 ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι.
Εμείς σήμερα αν δεν γονατίσουμε, αν δεν δακρύσουμε, αν δεν γεμίσουμε την ψυχή μας με την Σταυρωμένη Αγάπη τότε ο θάνατος θα κυριεύει τη ζωή μας και όχι η Αιώνια Ζωή.

0