Κατηγορία:ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Κατάκριση…

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, για να γίνη Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης, δεν τον δέχονταν, γιατί εκτός που ήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλεσε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένει ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.
Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.
Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνει! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:
Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ’ ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:
«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα, γι’ αυτό ετοιμάσου να πας στην κόλαση».
Τότε εγώ του λέω:
«Για κοίταξε, ανάμεσα σ’ αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως;»
Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει :
«Όχι , δεν υπάρχει».
«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος . «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε»
Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο. Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε , ίνα μη κριθήτε» και είπα: «Ταλαίπωρε, τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσεις», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο».
Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.

 

**************************

 

Κάποτε ένας μοναχός έπεσε σε ένα βαρύ παράπτωμα. Έγινε σύναξη στο μοναστήρι για να τον διώξουν. Κάλεσαν και τον ‘Αγιο Μωυσή τον Αιθίοπα που έμενε έξω από το μοναστήρι σε ένα καλύβι. Ο ‘Αγιος δεν ήθελε να πάει. Οι μοναχοί τον πίεσαν, εξηγώντας του γιατί τον ήθελαν. Η σύναξη ξεκίνησε. Οι μοναχοί είδαν τότε τον Άγιο να έρχεται κουβαλώντας στον ώμο του ένα ζεμπίλι με άμμο. Το ζεμπίλι ήταν τρύπιο και η άμμος έπεφτε κάτω σιγά – σιγά.
Οι μοναχοί απόρησαν και ρώτησαν τον ‘Αγιο γιατί έκανε αυτό το πράγμα. Τότε ο ‘Αγιος τους είπε:

– Γιατί στους ώμους μου έχω τις αμαρτίες μου φορτωμένες. Δεν τις βλέπω όμως, γιατί πέφτουν κάτω. Βλέπω όμως τις αμαρτίες των άλλων, που είναι μπροστά μου. Οι μοναχοί κατάλαβαν τι ήθελε να πει ο Άγιος και συγχώρεσαν τον αδελφό τους που έσφαλε κι αποφάσισαν να αγωνιστούν εναντίον της κατάκρισης.

0