Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΜΑΡΙΑΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ
Τὴν Πέμπτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν μνείαν ποιούμεθα τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.
Τὴν τελευταία ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, πρὶν τελειώσει ἡ σωματικὴ καὶ ἡ πνευματικὴ προετοιμασία γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Ἀναστημένου Χριστοῦ, οἱ Πατέρες προβάλλουν τὴν Ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, ἡ ὁποία μᾶς δείχνει πόσο φιλάνθρωπος εἶναι ὁ Κύριος. Δέχεται καὶ τοὺς πιὸ μεγάλους ἁμαρτωλούς, ποὺ ἀφήνουν τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας τους μπροστὰ στὴν ἄφατη ἀγάπη τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ μαζὶ του προχωροῦν στὴν αἰώνια Ἀνάσταση. Ὁ βίος τῆς Ὁσίας Μαρίας μοιάζει σὰν ἕνα μυθιστόρημα ποὺ φανερώνει τὴν πτώση στὴν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὴν δύναμη τῆς μετανοίας.
Ἡ Ὁσία Μαρία γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο καὶ ἔζησε στὰ μέσα περίπου τοῦ 6ου αἰώνα. Σὲ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν ἐγκατέλειψε τοὺς γονεῖς της καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου γιὰ δεκαεπτὰ χρόνια ἔζησε βίο ἔκλυτο καὶ πολλοὺς ἀνθρώπους παρέσυρε στὴν ἁμαρτία. Γιὰ νὰ ζήσει ζητιάνευε ἐνῶ πρόσφερε τὸν ἑαυτὸ της, κινούμενη ἁπλὰ καὶ μόνο γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς. Μία ἡμέρα βλέποντας πολλοὺς Χριστιανοὺς νὰ κατευθύνονται πρὸς τὸ λιμάνι, τοὺς ἀκολούθησε καὶ ἐπιβιβάσθηκε μαζὶ τους σὲ ἕνα πλοῖο ποὺ πήγαινε στοὺς Ἁγίους Τόπους, προσφέροντας τὴ σάρκα της ὅπως εἶπε, γιὰ νὰ πληρώσει τὸ ναῦλο. Ὅταν ἔφθασε στοὺς Ἁγίους Τόπους ὅλοι τράβηξαν γιὰ τὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, γιατὶ ἦταν ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ Μαρία μὲ ἀναίδεια τοὺς ἀκολούθησε. Μόλις ἔφθασε στὸ κατώφλι τοῦ Ναοῦ καὶ ἐπιχείρησε νὰ μπει νὰ προσκυνήσει τὸ Τίμιο Ξύλο τοῦ Σταυροῦ, τότε μιὰ ἀόρατη δύναμη τὴν ἐμπόδισε. Προσπάθησε πολλὲς φορὲς ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Ὅλοι οἱ προσκυνητὲς ἔμπαιναν χωρὶς καμία δυσκολία, ἡ Μαρία ὅμως ἐμποδιζόταν. Στεκόταν στὴ θέση της ἀκίνητη καὶ ἀναζητώντας τὴν αἰτία, ἄρχισε νὰ νιώθει ὅτι ἡ κατάσταση τῆς ζωῆς της ἦταν ποὺ τὴν ἐμπόδιζε. Τὸ γεγονὸς τὴ συγκλόνισε ὥστε ἀναλύθηκε σὲ δάκρυα. Ὅπως στεκόταν, ἀντικρύζει μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας. Στράφηκε πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ προσευχήθηκε, ὑποσχόμενη ὅτι θὰ ἐγκαταλείψει τὸν κόσμο μὲ τὶς ἡδονὲς καὶ θὰ ἀκολουθήσει τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας, ποὺ ἡ Θεοτόκος θὰ τῆς ὑποδείξει. Τότε χωρὶς κανένα ἐμπόδιο μπῆκε στὸ ναό, προσκύνησε τὸ Τίμιο Ξύλο κι ἔπειτα ἐπέστρεψε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου περιμένοντας νὰ τῆς ὑποδείξει τί νὰ κάνει. Ἐκείνη τὴν ὥρα μία οὐράνια φωνὴ ἀκούσθηκε ποὺ τῆς ἔλεγε: -Ἂν περάσεις τὸν Ἰορδάνη, θὰ ‘βρεις μεγάλη ἀνάπαυση!
Ἀμέσως ἔφυγε γιὰ τὸν Ἰορδάνη κι ἐγκαταβίωσε στὴν ἔρημο. Γιὰ σαράντα ἑπτὰ χρόνια ἔζησε ἐκεῖ χωρὶς νὰ συναντήσει ποτὲ οὔτε ἕναν ἄνθρωπο, οὔτε θηρίο. Ἡ ζωὴ της ἦταν σκληρὴ καὶ ὑπεράνθρωπη, ἀλλὰ ἡ μετάνοιά της εἰλικρινής. Στὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ εἶχε βοηθὸ τὴν Θεοτόκο, ποὺ τὴν σκέπαζε μὲ ἕνα γλυκὸ φῶς προστασίας. Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς της ἕνα Ἅγιος γέροντας, ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς, μὲ νεύση θεϊκὴ φθάνει στὸν τόπο τῆς ἄσκησής της, ἀντικρύζοντας ἕναν ἄνθρωπο σκελετωμένο. Ἡ Ὅσια μὲ τὰ χαρίσματα ποὺ εἶχε ἀξιωθεῖ τὸν καλεῖ μὲ τὸ ὄνομά του ζητώντας του ἕνα ροῦχο νὰ σκεπάσει τὸ γυμνὸ ἄσαρκο σῶμα της. Ἔμεινε ἔκπληκτος ὁ ἀββάς Ζωσιμᾶς καὶ ἀφοῦ τῆς ἔδωσε ἕνα ράσο, τὴν πλησίασε μὲ δέος. Τῆς ζήτησε νὰ μάθει τὴ ζωὴ της κι ἐκείνη μὲ δάκρυα ἐξομολογήθηκε ὅλη τὴν πρότερη ἁμαρτωλὴ ζωὴ της, καθὼς καὶ τὴν μεγάλη της μετάνοια. –«Πίστεψέ μὲ ἀββᾶ Ζωσιμά, τοῦ εἶπε μὲ συντριβή, πὼς γιὰ 17 ὁλόκληρα χρόνια σ’ αὐτὴ τὴν ἔρημο πάλευα σὰν μὲ ἀνήμερα θηρία ἐνάντια στὶς παράλογες ἐπιθυμίες». Ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε παρακάλεσε τὸν ἀββᾶ Ζωσιμά νὰ ξαναέλθει τὴν Μεγάλη Πέμπτη φέρνοντάς της τὴν Θεία Κοινωνία. Ἕνα χρόνο περίμενε μὲ ἀγωνία ὁ ὅσιος Ζωσιμᾶς τούτη τὴν συνάντηση κι ὅταν ἔφθασε ἡ ἡμέρα πῆρε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια καὶ ἦρθε στὴν ἔρημο. Κι ἐνῶ τὴν ἀναζητοῦσε ἔφθασε μέχρι τὴν ἄκρη τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ καὶ ξαφνικὰ βλέπει τὴν ὁσία στὴν ἀπέναντι ὄχθη νὰ σχηματίζει τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στὰ νερὰ καὶ νὰ περπατᾶ πάνω τους, βαδίζοντας πρὸς τὸν Ἅγιο Γέροντα. Ἀφοῦ κοινώνησε, ἀποχαιρέτησε τὸν Ὅσιο, τοῦ ζήτησε νὰ ἐπανέλθει τὴν ἑπόμενη χρονιὰ καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο χάθηκε στὸ βάθος τῆς ἐρήμου.
Τὸν ἑπόμενο χρόνο ἦλθε πάλι ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς, μὰ σὰν ἔφθασε στὸ σημεῖο ἐκεῖνο βρῆκε τὸ σῶμα τῆς Ὁσίας νεκρό. Πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι της γραμμένο στὸ χῶμα ἕνα μήνυμα ποὺ ἔλεγε: -«Ἀββᾶ Ζωσιμά, θάψε τὸ σῶμα τῆς δούλης τοῦ Θεοῦ Μαρίας… Ἀπεβίωσε τὴν πρώτη τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, τὸ ἴδιο βράδυ ποὺ κοινώνησα τὰ θεία Μυστήρια». Μὲ δάκρυα διάβασε τὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία κι ἐπεχείρησε νὰ ἐνταφιάσει τὸ λείψανο τῆς Ὁσίας, μὰ τὸ χῶμα ἦταν σκληρὸ καὶ δὲν μποροῦσε νὰ σκάψει. Τότε ἐνῶ προσευχόταν ξαφνικὰ μπροστὰ του ἐμφανίσθηκε ἕνα μεγάλο λιοντάρι. Ὁ ἀββᾶς Ζωσιμάς, ἀφοῦ ἔδιωξε τὸν φόβο καὶ πίστεψε ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τὸ ἔστειλε, τὸ πρόσταξε νὰ σκάψει γιὰ νὰ ἀνοίξει τὸν τάφο. Ἐκεῖνο ὑπάκουσε καὶ μὲ τὰ νύχια του ἄνοιξε λάκκο ὅπου ὁ ἀββᾶς ἐναπόθεσε εὐλαβικά τὸ σῶμα τῆς Ὁσίας Μαρίας. Μόλις τέλειωσε τὸ λιοντάρι πλησίασε τὸν Ὅσιο Γέροντα, ἔσκυψε μία ἰδέα τὴν κεφαλὴ του κι ἔπειτα πισωγυρίζοντας πήδηξε καὶ ἔφυγε στὸ βάθος τῆς ἐρήμου.
Ἔτσι ἀπὸ ἁμαρτωλὴ ἡ Ὁσία Μαρία κατέστη πηγὴ ἐλπίδας καὶ ὑπόδειγμα μετανοίας γιὰ ὅλες τὶς ψυχὲς ποὺ ποθοῦν τὴ σωτηρία καὶ ἕνωσή τους μὲ τὸν Ἀναστάντα Κύριο.
Πηγή: «ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ» ΙΩΑΝΝΑΣ Δ. ΚΑΤΣΟΥΛΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΠΡΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2017
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΕΝΕΒΕΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ
Ὁ Ἅγιος Ἰανουάριος, ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Βενεβέντου στὴν Καμπανία τῆς Ἰταλίας, συνελήφθη μαζὶ μὲ τὴν συνοδεία του κατὰ τὸν διωγμὸ ποὺ ἐξαπέλυσε ὁ Διοκλητιανός (περὶ τὸ 305), κατόπιν διαταγῆς τοῦ ἐπάρχου Τιμοθέου. Ἁλυσοδεμένους τοὺς ἔρριξαν στὴν φυλακὴ καὶ τοὺς ὑπέβαλαν σὲ βασανιστήρια. Κατόπιν, ἔρριξαν τὸν ἅγιο Ἰανουάριο σὲ πυρακτωμένη κάμινο, διὰ τῆς χάριτος ὅμως τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος ἐξῆλθε ἀνέπαφος. Φοβούμενος ὅτι ὁ λαός, ὁ ὁποῖος εἶχε μείνει ἔκθαμβος ἐνώπιον τοῦ θαύματος, θὰ ἀσπαζόταν σύσσωμος τὴν χριστιανικὴ πίστη, ὁ τύραννος διέταξε νὰ ἀποκεφαλιστεῖ πάραυτα ὁ Ἰανουάριος. Διηγοῦνται ὅτι ὁ λαὸς τῆς Νεαπόλεως εἶχε προστρέξει γιὰ νὰ τὸν ἐλευθερώσει, ἀλλὰ ὁ ἅγιος τοὺς ἐμπόδισε, ὑποσχόμενος ὅτι τὸ μαρτύριο θὰ τὸν καθιστοῦσε ἐσαεὶ προστάτη τῆς πόλεως. Πράγματι, τὸ σκήνωμα τοῦ ἁγίου μάρτυρος, τὸ ὁποῖο μεταφέρθηκε στὴ Νεάπολη, κατέστη ἀνὰ τοὺς αἰῶνες προστάτης τῆς πόλεως, τόσο κατὰ τὴν διάρκεια λοιμῶν ὅσο καὶ κατὰ τὶς ἐκρήξεις τοῦ Βεζουβίου, τοῦ ὁποίου τὴν πυρωμένη λάβα σταμάτησε στὴν πορεία της πρὶν ἀφανίσει τὰ πάντα στὸ πέρασμά της.
Μαζὶ μὲ τὴν τιμία κάρα τοῦ ἁγίου, φυλάσσεται μέχρι τὶς ἡμέρες μας στὸν καθεδρικὸ ναὸ τῆς Νεαπόλεως φιαλίδιο μὲ αἷμα τοῦ ἁγίου, τὸ ὁποῖο περιοδικά, καὶ ἕως εἴκοσι φορὲς κατ’ ἔτος, ὑγροποιεῖται καὶ μοιάζει νὰ ἀναβράζει ὡσὰν νὰ εἶναι νωπό.
Πολλὰ χρόνια μετὰ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Ἰανουαρίου, ὅταν εἶχαν παύσει οἱ διωγμοὶ καὶ ὁ Χριστιανισμὸς εἶχε ἐξαπλωθεῖ ἐνδόξως σὲ ὅλη τὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, μία πτωχὴ χήρα ὀνόματι Μαξιμιανή, ἔχασε τὸν μονάκριβο γιὸ της. Τὴν ὥρα ποὺ θρηνοῦσε ἀπαρηγόρητη μπροστὰ στὸν ναό, εἶδε αἴφνης ἕνα ὕφασμα, στὸ ὁποῖο ἦταν ζωγραφισμένη ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγίου μάρτυρος, νὰ κρέμεται πάνω ἀπὸ τὴν πόλη. Ἐνθυμούμενη τότε τὸ παράδειγμα τῆς Σωμανίτιδος, τῆς ὁποίας τὸν γιὸ ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν ὁ προφήτης Ἐλισαῖος (βλ. Γ΄ Βασ.4), πῆρε τὸ ὕφασμα καὶ τὸ ἀπόθεσε στὸ ἄψυχο σῶμα τοῦ παιδιοῦ της, ἀκριβῶς ὅπως εἶχε κάνει ὁ προφήτης, ξαπλώνοντας πάνω στὸ νεκρὸ παιδί, στόμα μὲ στόμα, μάτια μὲ μάτια, χέρια μὲ χέρια, καὶ κατόπιν προσευχήθηκε μὲ δάκρυα νὰ τῆς φέρει πίσω τὸν γιὸ της. Καὶ ἀμέσως, διὰ τῆς μεσιτείας τοῦ ἁγίου Ἰανουαρίου, ὁ Κύριος ἀνέστησε τὸ παιδίον.
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΞΙΜΙΑΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Γόνος πλούσιας οἰκογενείας τῆς Ρώμης, ὁ ἅγιος Μαξιμιανὸς ἐγκαταστάθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἡ ἀρετὴ του καὶ ἡ ἀφοσίωσή του στοὺς ἁγίους μάρτυρες, πρὸς τιμὴν τῶν ὁποίων εἶχε ἀνεγείρει περικαλλῆ μνημεῖα, τὸν ἔκαναν ἰδιαίτερα ἀγαπητὸ στὸν λαό. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο ἅγιο Σισίννιο (426-427) [11 Ὀκτ.]. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ ἅγιος ἱεράρχης, ἀνῆλθε στὸν πατριαρχικὸ θρόνο ὁ ἀσεβὴς Νεστόριος καὶ ἄρχισε νὰ διαδίδει τὶς αἱρετικὲς δοξασίες του σχετικὰ μὲ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Μαξιμιανὸς ἀνεδείχθη ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον ἀνένδοτους ἀντιπάλους του καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὅταν ὁ αἱρεσιάρχης ἐξορίστηκε μετὰ τὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Ἐφέσου, ὁ ἅγιος ἐξελέγη ὁμόφωνα ἀπὸ αὐτοκράτορα καὶ λαό, γιὰ νὰ τὸν διαδεχθεῖ στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο. Ἡλικιωμένος καὶ καταβεβλημένος ἀπὸ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, κράτησε τὸ πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Βυζαντίου ἐπὶ μόλις δυόμιση χρόνια (431-434) καὶ παρέδωσε τὴν ψυχὴ του στὸν Κύριο. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἀπέδωσε τὴν παλινόρθωση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας στὶς προσευχὲς καὶ στὴν δραστηριότητα τοῦ σοφοῦ καὶ συνετοῦ αὐτοῦ ποιμενάρχη.
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Τόμος 8ος. Εκδόσεις: Ίνδικτος.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Μαρκ.ι΄32 – 45
ΚΕΙΜΕΝΟ
32 Ἦσαν δὲ ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντες εἰς Ἱεροσόλυμα· καὶ ἦν προάγων αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐθαμβοῦντο, καὶ ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο. καὶ παραλαβὼν πάλιν τοὺς δώδεκα ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, 33 ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, 34 καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. 35 Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. 36 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; 37 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. 38 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; 39 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δυνάμεθα. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· 40 τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ’ οἷς ἡτοίμασται. 41 καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου. 42 ὁ δὲ Ἰησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· 43 οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 44 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· 45 καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
32Στο μεταξύ, βάδιζαν στο δρόμο ανεβαίνοντας προς τα Iεροσόλυμα, κι ο Iησούς προχωρούσε μπροστά απ΄ αυτούς. Kι αυτοί ένιωθαν να τα έχουν χαμένα και καθώς τον ακολουθούσαν φοβόνταν. Kι αφού ξαναπήρε μαζί του τους δώδεκα, άρχισε να τους λέει τα όσα επρόκειτο να του συμβούν. 33Έλεγε: “Bλέπετε τώρα, ότι ανεβαίνουμε στα Iεροσόλυμα. Eκεί, λοιπόν, ο Γιος του Aνθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους νομοδιδασκάλους και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους ειδωλολάτρες, 34και θα τον χλευάσουν και θα τον μαστιγώσουν και θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν, και την τρίτη μέρα θ΄ αναστηθεί”. 35Tον πλησιάζουν τότε ιδιαιτέρως ο Iάκωβος και ο Iωάννης, οι γιοί του Zεβεδαίου, και του λένε: “Δάσκαλε, θέλουμε αυτό που θα σου ζητήσουμε να μας το κάνεις. 36″Tι θέλετε να σας κάνω;” τους ρώτησε εκείνος. 37Kι εκείνοι του είπαν: “Δώσε μας το προνόμιο να καθήσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά σου στη δόξα σου”. 38Tότε ο Iησούς τους είπε: “Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Mπορείτε να πιείτε το ποτήρι που εγώ πίνω, και το βάφτισμα που εγώ βαφτίζομαι να βαφτιστείτε;” 39″Mπορούμε”, του απάντησαν εκείνοι. Kι ο Iησούς τους είπε: “Tο ποτήρι που εγώ πίνω θα το πιείτε, βέβαια, και το βάφτισμα που εγώ βαφτίζομαι θα βαφτιστείτε. 40Tο προνόμιο όμως να καθίσετε στα δεξιά μου και στ΄ αριστερά μου, δεν είμαι εγώ που θα αποφασίσω να σας το δώσω, αλλά θα δοθεί σ΄ εκείνους για τους οποίους έχει ετοιμαστεί. 41Kι όταν τ’ άκουσαν οι δέκα, άρχισαν να αγανακτούν για τον Iάκωβο και τον Iωάννη. 42Tους κάλεσε τότε ο Iησούς κοντά του και τους λέει: “Tο ξέρετε πως εκείνοι που έχουν την πρόθεση να είναι οι άρχοντες των εθνών επιβάλλουν την κυριαρχία τους πάνω σ΄ αυτά, και οι μεγάλοι απ΄ αυτούς, επιβάλλουν πάνω τους την εξουσία τους. 43M΄ εσάς όμως δε θα είναι το ίδιο, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, θα είναι υπηρέτης σας. 44Kαι όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, θα είναι υπηρέτης όλων. 45Aφού και ο Γιος του Aνθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για χάρη πολλών”.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἱεράρχης καὶ σοφὸς θεηγόρος, τύπος ἐγένου πρὸς ἀθλήσεως πόνους, Πάτερ Ἰανουάριε τοὶς περὶ σεαυτόν. Σῶσος γὰρ καὶ Πρόκουλος, Δισιδέριος Φαῦστος, καὶ σὺν Ἀκουτίωνι, ὁ Εὐτύχιος ἅμα, σὺν σοῖ ἀθλούσι μάκαρ εὐσεβῶς, μεθ’ ὧν δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.
